Paruroza – zespół nieśmiałego pęcherza

Paruroza, znana również jako zespół nieśmiałego pęcherza, urofobia, lękowe zatrzymanie moczu lub skrępowanie mikcyjne, to stan, w którym pojawiają się trudności z oddawaniem moczu w toaletach innych niż własna, oraz wtedy gdy
w pobliżu znajdują się inne osoby. Jest to problem natury psychologicznej, który obniża komfort życia, utrudnia normalne funkcjonowanie na co dzień i może z czasem prowadzić do poważnych nieprawidłowości w działaniu układu moczowego.

Szacuje się, że nawet 7% populacji cierpi z powodu parurozy, a jest to fobia, która może dotknąć każdego, w dowolnym momencie. Nieleczona pogłębia się. Z czasem całkowicie eliminuje borykającą się z tym problemem osobę z życia społecznego (praca, podróże, życie towarzyskie) i przysparza jej problemów zdrowotnych (choroby układu moczowego).

Osoby cierpiące na urofobię odczuwają lęk przed oddaniem moczu, gdy mogą być obserwowane lub słyszane przez innych (zazwyczaj wystarcza sama świadomość tego, że ktoś jest za ścianą czy za drzwiami WC). Strach ten może być na tyle silny, że fizycznie uniemożliwia rozpoczęcie lub kontynuację procesu mikcji (oddawania moczu) – i to nawet w sytuacji, gdy pęcherz jest pełny. Zdarza się to najczęściej
w toaletach publicznych, w których zwykle kabiny nie są szczelnie od siebie oddzielone, ale nie tylko tam. Osoby z zespołem nieśmiałego pęcherza mają również problem z wydalaniem moczu w toalecie w pracy czy na przykład w domu u znajomych.

Głównym objawem parurozy jest niemożność oddania moczu w miejscu publicznym
i w obecności innych osób, co z czasem prowadzi do wielu zaburzeń – zarówno w obszarze psychicznym, jak i fizycznym.

• Osoba z zespołem nieśmiałego pęcherza odczuwa silne napięcie na myśl
  o konieczności skorzystania z toalety innej niż własna. Konsekwencją tego jest stopniowe wyłączanie się z życia społecznego. Coraz trudniej jest podróżować, bywać w miejscach publicznych (restauracjach, kinach), u znajomych, a nawet
  w pracy.
• Paruroza generuje również fizyczny dyskomfort powodowany długotrwałym wstrzymywaniem moczu. To z kolei prowadzi stopniowo do nieprawidłowości
  w funkcjonowaniu układu moczowego. Z czasem dochodzi do osłabienia mięśni zwieracza pęcherza i niekontrolowanych wycieków moczu na przykład podczas śmiechu, kichania czy kaszlu (wysiłkowe nietrzymanie moczu).

Przeczytaj więcej o problemach z nietrzymaniem moczu.

Przyczyny parurozy nie są do końca rozpoznane, ale uważa się, że za jej rozwój mogą odpowiadać między innymi negatywne (traumatyczne) doświadczenia związane
z korzystaniem z toalety publicznej (na przykład w dzieciństwie – w szkole). Psychogenne zatrzymywanie moczu może być również bardziej prawdopodobne, gdy występowały lub występują podobne problemy w rodzinie. Ryzyko pojawienia się urofobii jest także większe u tych osób, które cierpią już na inne zaburzenia lękowe. Ponadto osoby chorobliwie nieśmiałe mogą być bardziej niż inne zagrożone zespołem nieśmiałego pęcherza (określenie to nie jest całkiem przypadkowe).

Leczenie parurozy bazuje na terapii psychologicznej. Osoba dotknięta urofobią musi zmienić swój sposób myślenia o procesie oddawania moczu i nauczyć się radzenia sobie z lękiem. Najczęściej wdraża się terapię ekspozycyjną, która stopniowo przyzwyczaja pacjenta do mikcji w coraz mniej kontrolowanych warunkach i coraz bardziej publicznych środowiskach. W niektórych przypadkach terapeuci mogą zalecić stopniowe ekspozycje – zaczynające się od prób oddawania moczu w domu z otwartymi drzwiami łazienki, a kończące się na korzystaniu przez pacjenta z publicznych toalet. Ważne jest, aby proces terapeutyczny był dostosowany do indywidualnych potrzeb. Do takiego leczenia parurozy dołącza się dodatkowo różnego rodzaju techniki relaksacyjne (medytacja i inne), które zmniejszają u pacjenta ogólny poziom lęku.

***

Jednym z wyzwań związanych z parurozą jest zbudowanie świadomości istnienia tego zaburzenia – zarówno wśród osób, które na nie cierpią, jak i w społeczeństwie. Wielu ludzi nie zdaje sobie nawet sprawy, że ich trudności z oddawaniem moczu w pewnych sytuacjach mają podłoże psychologiczne i mogą, a właściwie powinny, być leczone. Diagnoza parurozy często jest pierwszym krokiem do zrozumienia problemu i poszukiwania pomocy.

Przeczytaj też o nieprawidłowych nawykach toaletowych i ich skutkach.

Źródła: