Vier jaar geleden overleefde Philipp Bosshard nauwelijks een werkongeval waarbij 88 percent van zijn huid werd verbrand. Sinds die dag veranderde zijn leven. Maar een ding zal nooit veranderen: de moed om het elke dag vol te houden.
Een vonk veranderde alles: tijdens een werkongeval verbrandde Philipp Bosshard zijn huid voor 88 percent. Hij is timmerman van opleiding en leeft nu opnieuw zelfstandig in zijn thuisstad Buelach in het Zwitserse kanton Zurich - en hij heeft ambitieuze doelstellingen. Het is zijn droom deel te nemen aan de Paralympics. Tijdens dit interview spreekt de 31-jarige over zijn alledaagse uitdagingen en zijn strategie: hoe tegenslagen omzetten naar motivatie.
Vier jaar geleden overleefde u nauwelijks een ongeval op het werk – uw huid vertoont bijna overal littekens. Wat is er precies gebeurd?
Ik werkte in een civieltechnisch bedrijf en was bezig met het lassen van een hulpstuk in een leiding op een diepte van 9 meter. Een vonk ontstoken zuurstof – en plots merkte ik dat mijn voet had vuur gevat. Eerst dacht ik dat het enkel een vonk was. Maar dan begon het inferno. Toen ik boven kwam was al mijn kleding weg.
Wanneer realiseerde u zich de ernst van de situatie?
Voor ik uit de leiding werd gehaald keek ik naar mezelf en zag ik mijn T-shirt in vlammen opgaan. Toen wist ik dat er iets ernstig was gebeurd. Maar ik was natuurlijk volledig in shock. Eenmaal buiten zag ik dat mijn rechterarm was opengebarsten - zoals een worst op de grill. Voor mij werd het toen duidelijk dat mijn leven gedaan was of nooit meer hetzelfde zou zijn. Op hetzelfde ogenblik gleed de huid van mijn voorhoofd over mijn ogen. Toen begon de pijn.
En daarop volgde een lange hospitalisatieperiode.
Precies. Ik werd gedurende acht weken in een medisch geïnduceerde coma gehouden. Al de beschadigde huid moest worden verwijderd. Toen ik opnieuw tot bewustzijn kwam stond er een team van artsen voor mij. Toen voelde ik nauwelijks pijn. Ik staarde met mijn ogen wijd geopend naar de artsen en zij keken naar mij. Mijn grootste zorg was dat ik nooit meer zou kunnen sporten. Ik had helemaal geen enkel idee over de omvang van de schade. Natuurlijk kenden de artsen exact de ernst van mijn toestand – maar zij wilden mij niet ontmoedigen. Destijds had ik hobby’s die fysiek veeleisend waren. Ik hield van extreme activiteiten en zij wisten dat ik deze niet meer zou kunnen uitvoeren. Maar dankzij de geweldige steun van de artsen, het verplegend personeel en de fysiotherapeuten en in het bijzonder mijn sportfysiotherapeute Francesca Brenni, kan ik sedert een jaar opnieuw alleen snowboarden. Dat was mijn voornaamste doelstelling. Deze winter heb ik een aantal verbazingwekkende dagen beleefd.
Hoe voelde het om opnieuw op een berg te kunnen staan?
In januari 2017 ging ik voor de eerste maal opnieuw snowboarden samen met mijn sportfysiotherapeut. Het was een zeer emotionele gebeurtenis en het feit dat ik hogere doelen kon bereiken gaf mij veel hoop en moed. De artsen hadden voorspeld dat ik tot op vandaag constant verpleegkundige zorgen zou nodig hebben. Maar ik weigerde dat te geloven. Als men een moeilijke weg moet afleggen, moet men zijn doelstellingen vooropstellen. Vandaag zijn de artsen verbaasd over wat ik in mijn nieuw leven heb bereikt. Ik kan nu opnieuw 72 km op een race fiets afleggen.
U verbleef een jaar in het universitair ziekenhuis in Zurich. Hoe herinnert u zich deze periode?
Ik vond dit een uiterst moeilijke periode. Ik was als een mummie in zwachtels gewikkeld. De pijn was ondraaglijk. Sommige dagen was het zo erg dat ik niet meer wou leven. Het absolute dieptepunt waren de zelfmoordgedachten. Gelukkig heb ik geweldige mensen rond mij: mijn familie en mijn vrienden gaven mij de meeste moed. En in de intensieve zorgeenheid was er een uitstekend verzorgingsteam dat als het ware familie voor mij was.
Tijdens de periode na het ongeval hebt u zeker heel wat uitdagingen moeten doorstaan.
Ik had een zeer steile, rotsachtige weg voor me – die ik vanaf het begin met heel veel moed en optimisme wou afleggen. Nu leef ik opnieuw alleen. Ik moet mij bukken om dingen op te rapen daar ik mijn arm niet volledig kan strekken. En ik zou niet op de achtste verdieping kunnen leven omdat het voor mij moeilijk is om trappen te beklimmen. Maar de grootste verandering en beperking is de ongewenste aandacht.
Ziet u de maatschappij anders sinds u ongeval?
Wanneer vreemden mij ontmoeten in een restaurant bijvoorbeeld, dan weten zij niet hoe zij moeten interageren – als ik de conversatie niet zelf begin, dan sluit ik mij uit. Ik moet dan mezelf dwingen hen te benaderen, wat dan wel tot heel veel respect en een mooie feedback leidt. De mensen hebben gewoon de moed niet om de eerste stap te zetten. Ik kan dit begrijpen, maar voor mij is het ook moeilijk.
Dus uw positieve ingesteldheid tijdens het naar buiten komen, was eveneens cruciaal voor uw herstel.
Ik ben altijd een sociaal mens geweest. Dat helpt mij nu ook heel veel. Ook al is het uiterst moeilijk om met zulk een vreemde verschijning te moeten worstelen. Ik heb moed nodig zodra ik naar buiten kom. Dan verlaat ik mijn comfortzone en worden mijn externe littekens geïnternaliseerd. Maar het maakt je sterker. Indien ik mezelf zou afzonderen verlies ik deze enorme levensdrift.
Heb je na snowboarden nog andere doelstellingen?
Mijn hoogste doelstelling is deelnemen aan de paralympics. Het zou ideaal zou zijn om te kunnen deelnemen aan de paratriatlon of de paracycling. Maar het is niet makkelijk om aan de spelen te mogen deelnemen. Mijn longcapaciteit is verminderd omdat de beschadigde huid rond mijn borst zo dun is. En ik heb helemaal geen warmteregulatie meer, enkel langs mijn hoofd kan ik nog transpireren. Maar deze interne beperkingen, die ernstig zijn voor mij, worden niet erkend. Ik ben nu aan het bekijken voor welk type sport ik kan worden geclassificeerd. Ik wil heel graag tonen dat alles mogelijk is – en dat geen enkele hindernis te zwaar is. Met deze doelstelling voor ogen is het makkelijker de talloze oefeningen en behandelingen te doorstaan die elke dag nodig zijn om mijn huid soepel te houden en mijn beweeglijkheid te behouden.
In welke mate hielp de moderne geneeskunde u tijdens uw herstel?
Zonder deze zou ik er niet meer zijn. Ik had minder dan 10 percent kans om te overleven. De artsen legden de huid van een kadaver over mij om mij in leven te houden. Maar in 90% van al de gevallen wordt deze huid door het lichaam afgestoten – wat in mijn geval eveneens gebeurde. Toen hadden de artsen de mogelijkheid een nieuwe huid voor mijn lichaam te ontwikkelen door mijn eigen huidcellen te gebruiken.
Wat zou u adviseren aan mensen met een gelijkaardige ervaring als deze van u?
Ik moedig hen aan om niet op te geven. Dat is de moeilijkste strijd. De positieve ervaringen merken we vaak veel te weinig en de negatieve onthouden we veel beter. Ik heb moeten leren dat de immense pijn en de tegenslagen er bij horen en u sterker maken. Ik ontwikkelde deze strategie voor mezelf: elke tegenslag is een stap achterwaarts om al lopend naar voren te springen.
Als ambassadeur voor het 8ste IVF HARTMANN Wond Symposium, zal Philipp Bosshard op 28 Juni 2018 in Zurich over zijn ervaringen spreken. Het is de bedoeling zijn verschijning als een voorbeeld te stellen tegen uitsluiting en voor meer erkenning. De slogan van het symposium is "The Art of Wound Care". Meer dan 20 gerenommeerde sprekers zullen discussiëren over ‘real-world’ case studies, wonden door mentale stoornissen en andere boeiende onderwerpen. Voor meer informatie ga naar:
https://www.ivf.hartmann.info/services/veranstaltungen/wundsymposium/
Over het 200-jarig jubileum van HARTMANN
In 2018, viert HARTMANN haar 200-jarig jubileum. Wij tellen nu af tot de viering van ons jubileum in juni 2018 via een reeks artikelen die tonen hoe onze werknemers en partners bijdragen tot het bevorderen van de gezondheidszorg en trends en issues bespreken die invloed hebben op de gezondheidssystemen die wij dienen.