Franse zelfstandig verpleegkundige, François Sterpione weet wat verpleegkundigen nodig hebben om aan de eisen van morgen te kunnen voldoen. Dit zijn zijn drie verzoeken.
“Sinds het begin van het jaar heb ik hen slechts een keer naar school gebracht,” zei de Franse zelfstandig verpleegkundige François Sterpione. Hij verwijst naar de beperkte tijd die hij voor zijn twee jonge kinderen heeft. “Ik voelde mij schuldig. Daarom vertrok ik 15 minuten eerder van het werk om hen naar school te brengen.”
François is geen apart geval. Zoals vele verpleegkundigen zoekt hij het juiste evenwicht tussen zijn verantwoordelijkheden als ouder en zijn werk.
“Ik verlaat heel vroeg om 5u00, elke dag mijn woning,” zei François. “Ik kom ’s avonds thuis rond 20u30 à 21u00.”
En hij overweegt zijn rol als patiëntenzorg professional.
“Binnen de uren trachten we altijd een weinig rust te hebben maar dit is hoofdzakelijk psychologisch,” zei François. “Na een tijdje kunnen we al wat we horen en zien niet meer aan. Maar dat hangt ook af van de ervaring van elke verpleegkundige en haar/zijn levensgeschiedenis. De jongere zijn kwetsbaarder en hebben de neiging sneller moe te zijn. Hoe meer ervaring men heeft, des te meer men kan relativeren.”
En nog steeds blijft, François, 30 jaar, zeer toegewijd.
Te midden van de grootste gezondheidszorguitdagingen – de vergrijzing van de bevolking, chronische aandoeningen, budgetbeperkingen, gebrek aan personeel, stelt François zijn patiënten altijd op de eerste plaats.
“Ik ben juist begonnen een jong meisje met diabetes te helpen, zij heeft regelmatig een injectie nodig terwijl ze op school is,” zei François. “Ik werk nauw samen met haar familie en haar leraars om dit in haar planning te integreren. Wij willen dat ze een normaal leven kan leiden als ieder ander kind bij haar op school.”
Nog in de bloei van zijn leven, maar toch zit François erin gevangen. Hij zit opgesloten in de continue strijd om door te gaan zichzelf te verbeteren en zich aan de passen aan de wisselende behoeften van zijn patiënten. Zijn eigen ambities worden bedreigd als hij vreest voor de toekomst van hen die zoals hij hiervoor vrezen.
“Ik werk de helft van mijn tijd in een interdisciplinaire instelling gericht op rehabilitatie en de andere helft van mijn tijd als zelfstandig verpleegkundige en bezoek patiënten thuis,” zei François. “Als zelfstandigen voelen we ons vaak zeer geïsoleerd. We voelen dat het systeem van de gezondheidszorg snel verandert. Wij weten niet zeker welke weg het opgaat en wat onze rol morgen zal zijn.”
Maar als expert, kent hij de behoeften en geeft hij drie mogelijkheden hoe gezondheidssystemen hun meest kostbare personeel kunnen empoweren en ontwikkelen om aan de behoefte van de sector te kunnen voldoen.
Coördinatie
“In de interdisciplinaire instelling is alles waar ik mee bezig ben gebaseerd op coördinatie,” zei François. “Dit betekent uitwisselen van de beste praktijken. Van arts tot verpleegkundige en tot voedingsdeskundige, de communicatie tussen de verschillende deskundigen zorgt voor een grondige aanpak ten voordele van de patiënt en een betere verzorging.”
The Journal of Community Nursing vond dat een gebrek aan gecoördineerde zorg een belangrijke rol kan spelen in de behandeling van patiënten met chronische aandoeningen.
“Ik ben nooit bang om aan een patiënt ‘dat weet ik niet’ te zeggen,” zei François. “Ik ben nooit bang geweest het advies van een andere verpleegkundige of arts te vragen die andere bekwaamheden heeft en mij kan helpen om de patiënt beter te ondersteunen.”
Educatie
Er zijn echter ook situaties waar François gebrek aan deskundigheid vreest. “Mijn bezorgdheid is het feit dat mijn Engels niet zo goed is,” zegt hij. “Soms wil ik dit graag leren, maar dan blokkeer ik. De opening naar de hele wereld is een beetje gecompliceerd voor mij en dat betreur ik ten zeerste. Ik push iedereen om op school Engels te leren want na de schooltijd weet je niet wat je zult doen.”
Meer dan een decennium heeft François zich ingezet om de vaardigheden te verwerven die hij nodig heeft om zijn carrière in Frankrijk op te bouwen.
“Parallel met mijn diploma wondopleiding, behaalde ik een universitair diploma Palliatieve Zorg en Begeleiding,” zei hij. “Ik ging door met deze expertise tijdens mijn vrije dagen en financierde dit zelf. Ik werkte op een dienst van continue zorg en rehabilitatie in de beurt van Grenoble. En in 2013, werkte ik in een ander interdisciplinair medisch centrum in de gemeente Echirolles.”
Vandaag verzorgt hij pre- en postoperatieve orthopedische patiënten terwijl hij een diploma nursing management wil behalen. Hij hoopt in een ziekenhuis te werken gezien het groot aantal vooruitzichten op een baan.
Maar voor François, en vele verpleegkundigen in Frankrijk, is er enkel een ding dat hem werkelijk gelukkig kan maken.
Erkenning
“Artsen of brandweermannen; zij worden erkend. Zij worden bedankt voor hun toewijding en niveau van dienstverlening. De verpleegkundige niet,” zei François. “De verpleegkundige die zorgt voor een man die met messteken werd bewerkt, krijgt niets. Zij zeggen hem ’neem twee dagen vrij en ga terug werken.’ Er zijn vele verpleegkundigen die zoveel doen, maar op het einde is er niet veel erkenning.”
Voor François kan deze erkenning echter in verschillende vormen worden geuit – toegang tot educatie om ervoor te zorgen dat verpleegkundigen de best mogelijke zorg kunnen verlenen, of een gecoördineerde klinische sfeer creëren waar inzichten kunnen worden gedeeld. Zelfs al staan ze afzonderlijk, elk van deze dingen illustreren twee woorden: Dank u.
“Als algemene regel in de verpleegkunde geldt, blijf jezelf,” zei François. “Je hebt een reeks van verschillende menselijke kwaliteiten nodig. We weten dat empathie daarvan deel uitmaakt, evenals luisteren en sympathie; maar het is werkelijk het geheel dat telt. De ziel en het vlees van de mens. Als we geen menselijke relatie hebben werkt het niet.”
Verdienen verpleegkundigen niet hetzelfde menselijk medeleven, dat ze geven ?
“Ik zou mij niet kunnen voorstellen dat ik een andere job doe. Dit is mijn roeping.”